اینترنتِ اشیاء مفهومی جدید در دنیای فناوری و ارتباطات به‌شمار می‌آید اما عبارت اینترنت چیزها، برای نخستین بار در سال ۱۹۹۹ توسط کوین اشتون مورد استفاده قرار گرفت و جهانی را توصیف کرد که در آن هر چیزی، از جمله اشیای بی‌جان، برای خود هویت دیجیتال داشته باشند و به کامپیوترها اجازه دهند آن‌ها را سازماندهی و مدیریت کنند. اینترنت در حال حاضر همه مردم را به هم متصل می‌کند ولی با اینترنت چیزها تمام اشیاء به هم متصل می‌شوند. البته پیش از آن کوین کلی در کتاب قوانین نوین اقتصادی در عصر شبکه‌ها (۱۹۹۸) موضوع نودهای کوچک هوشمند (مانند سنسور باز و بسته بودن درب) که به شبکه جهانی اینترنت وصل می‌باشند را مطرح نمود.
دنیایی را تصور کنید که در آن هر چیزی که تا پیش از این به‌صورت عادی مورد استفاده قرار می‌دادید با تجهیز شدن به چندین سنسور و اتصال به اینترنت پرسرعت به یکدیگر و فراتر از آن یک سرور قدرتمند متصل شده و به‌صورت هوشمند به ارسال و دریافت اطلاعات می‌پردازد. شاید بتوان این تعریف را ساده‌ترین توضیح درباره‌ی اینترنت اشیاء دانست. فناوری جدیدی که با افزایش سطح تعاملات بین اشیاء مختلف در خانه‌ها، سازمان‌ها، خیابان‌ها، شهرک‌ها و شهرها، هوشمندی را به اشیاء اضافه کرده میزان اطلاعات تبادل‌شده از اینترنت را به‌طرز خیره‌کننده‌ای چند برابر می‌کند. سنسورهای فراوانی که با کارکردهای مختلف به اشیاء گوناگون از سیستم روشنایی، ورودی منازل، وسایل عادی مورد استفاده در خانه و تمام عناصر شهری از قبیل سیستم آبیاری، نظافت، مدیریت پسماند، پارکینگ و... متصل شده و آن‌ها را هوشمند می‌کنند.
به عبارت دقیق‌تر The Internet of Things یا IOT یک شبکه‌ی گسترده از دستگاه‌های دیجیتالی است که هر یک با داشتن شناسه‌های منحصر به فرد (UID) قادر هستند، ضمن برقراری ارتباط با یکدیگر، به صورت هماهنگ با سایر اجزای یک شبکه و یا به صورت مستقل و کنترل شده عمل نمایند. این امر باعث تولید مقدار زیادی اطلاعات می‌شود که طبق پیش‌بینی‌ها بیش از ۹۰% داده‌هایی خواهد بود که تاکنون در دنیا تولید شده است. به این ترتیب با تحلیل صحیح داده‌های ثبت شده می‌توان نتایج سودمندی به دست آورد که مدیریت بهتر اشیاء و صرفه‌جویی در منابع را امکان‌پذیر می‌سازد.
دنیایی را تصور کنید که در آن هر چیزی که تا پیش از این به‌صورت عادی مورد استفاده قرار می‌دادید با تجهیز شدن به چندین سنسور و اتصال به اینترنت پرسرعت به یکدیگر و فراتر از آن یک سرور قدرتمند متصل شده و به‌صورت هوشمند به ارسال و دریافت اطلاعات می‌پردازد. شاید بتوان این تعریف را ساده‌ترین توضیح درباره‌ی اینترنت اشیاء دانست. فناوری جدیدی که با افزایش سطح تعاملات بین اشیاء مختلف در خانه‌ها، سازمان‌ها، خیابان‌ها، شهرک‌ها و شهرها، هوشمندی را به اشیاء اضافه کرده میزان اطلاعات تبادل‌شده از اینترنت را به‌طرز خیره‌کننده‌ای چند برابر می‌کند. سنسورهای فراوانی که با کارکردهای مختلف به اشیاء گوناگون از سیستم روشنایی، ورودی منازل، وسایل عادی مورد استفاده در خانه و تمام عناصر شهری از قبیل سیستم آبیاری، نظافت، مدیریت پسماند، پارکینگ و... متصل شده و آن‌ها را هوشمند می‌کنند.
به عبارت دقیق‌تر The Internet of Things یا IOT یک شبکه‌ی گسترده از دستگاه‌های دیجیتالی است که هر یک با داشتن شناسه‌های منحصر به فرد (UID) قادر هستند، ضمن برقراری ارتباط با یکدیگر، به صورت هماهنگ با سایر اجزای یک شبکه و یا به صورت مستقل و کنترل شده عمل نمایند. این امر باعث تولید مقدار زیادی اطلاعات می‌شود که طبق پیش‌بینی‌ها بیش از ۹۰% داده‌هایی خواهد بود که تاکنون در دنیا تولید شده است. به این ترتیب با تحلیل صحیح داده‌های ثبت شده می‌توان نتایج سودمندی به دست آورد که مدیریت بهتر اشیاء و صرفه‌جویی در منابع را امکان‌پذیر می‌سازد.